Czy godzina bycia niewidomym może otworzyć Ci oczy? To prowokujące pytanie, które widzimy na oficjalnej stronie Niewidzialnej Wystawy. To wyjątkowe muzeum daje nam możliwość przeżycia godzinnego życia tak, jak robią to niewidomi, ucząc nas doceniania tego, co mamy i empatii dla tych, którzy tego nie mają.

Wzięcie udziału w Niewidzialnej Wystawie krążyło mi po głowie od jakiegoś czasu. W końcu przyszedł dzień kiedy razem z koleżankami postanowiłyśmy się na nią wybrać. Chociaż chyba żadna z nas nie przepada za ciemnościami, wystawa zrobiła na nas kolosalne wrażenie i absolutnie nie żałowałyśmy naszej decyzji. Wyszłyśmy z niej pełne przemyśleń i emocji, które pozostały w nas na długo.

Idea Niewidzialnej Wystawy

285 milionów ludzi na całym świecie jest niedowidzących. Ideą Niewidzialnej Wystawy jest zrozumienie ich świata, doświadczyć życia bez zmysłu, który zapewnia nam najwięcej informacji – wzroku. Pokonując przeszkody, z jakimi borykają się niewidomi w życiu codziennym, ludzie uczą się, jak mogą być dla nich bardziej pomocni i wyrozumiali.

Niewidzialna część wystawy

Przewodnikami na wystawie są osoby niewidome lub niedowidzące. Znajdziecie się w całkowitej ciemności i będziecie przechodzić przez kilka różnych pokoi. Dotykiem i dźwiękami będziecie identyfikować obiekty wokół siebie i sytuacje, w których się znajdziecie. Dowiecie się, jak osoby niewidome radzą sobie w codziennych sytuacjach, takich jak przejście przez ulicę lub płacenie za filiżankę kawy. Na początku jest dość strasznie, jednak umysł szybko przyzwyczaja się do utraty wzroku i wyostrza inne nasze zmysły. Szybko poruszanie się w ciemnościach staje się coraz łatwiejsze, choć zapewne to zasługa naszego przewodnika. Mówi jak się poruszać, uczymy się podążać za jego głosem. Przechodzimy przez kolejne pomieszczenia, wpadając na siebie i odkrywając co kryją te miejsca. Dotykiem rozpoznajemy różne przedmioty, choć to nie łatwe. Przewodnik w międzyczasie uczy nas, jak rozmawiać z osobami niewidomymi. Tłumaczy, że powiedzenia typu „do zobaczenia”, czy „dobrze cię widzieć” są naturalne i powinniśmy swobodnie posługiwać się nimi w rozmowach z niewidomymi.

Widzialna część wystawy

Po wyjściu z ciemności czeka nas jeszcze krótki pokaz w widzialnej części. Poznałyśmy tam przedmioty codziennego użytku, z których korzystają niewidomi i słabo widzący. Niektóre z nich były dla nas ogromnym zaskoczenie. Poznałyśmy także alfabet Braille’a, który po szybkim wytłumaczeniu przestał wydawać się taki skomplikowany.

Nasze wrażenia

Doświadczenie życia bez wzroku to niesamowite przeżycie. Jednak na nas największe wrażenie zrobił przewodnik – bardzo wesoły i pełen życia człowiek. Opowiedział nam swoją historię utraty wzroku i to jakim stał się po tym człowiekiem. Nie zrezygnował ze swoich pasji – ćwiczy sztuki walki, skacze ze spadochronem, strzela na strzelnicy, podróżuje. Do tego pracuje i bardzo angażuje się w pomaganie innym – m.in.chorym dzieciom czy osobom bezdomnym. Rozmowa z nim była dla nas wszystkich niezwykle motywująca, dzięki niej zupełnie inaczej spojrzałyśmy na swoje życie. Chcieć to móc – nabrało dla nas nowego znaczenia. Na koniec poznałyśmy psa naszego przewodnia. Dowiedziałyśmy się więcej o jego umiejętnościach i wszystkie mogłyśmy go wygłaskać, wycałować i wyprzytulać.

Czy warto wybrać się na Niewidzialną Wystawę?

Zdecydowanie warto! To doświadczenie, które zupełnie zmienia nasz sposób patrzenia na świat. Pozwala oswoić się ze światem osób niewidomych, lepiej go poznać, aby wiedzieć jak z nimi rozmawiać, co możemy i czego nie powinniśmy robić. Uczy doceniać to, co mamy. I przede wszystkim, trafiając na takiego przewodnika, na jakiego my miałyśmy szczęście trafić, pokazuje, że nie można się nigdy poddawać, że można żyć lepiej, pełniej i być lepszym człowiekiem.